افسانه محبت

افسانه محبت...

كه از بهر دل تنهاى من

گويى شدى بيدار

تو اينجا باش من شيرم

بدون عشق مى ميرم

نگاهم كن هر سحر هرروز، طلوعى تازه بر من كن

من آن گل وحشى صحراى عدن هستم

كه چون بر من بتابى روز تا روزى

به نور و جلوه اى تازه

دوباره عشق مى بازم

به دشت سبز آهو ها

كه هر روز از سحر تا شب

به صحرا چشم مى دوزم

درون سينه ام داغى است

كه مى سوزد مرا 

اما ميان جان من خورشيد

هر شب مى شود پنهان

مرا افسانه اى از مهر همراه است

كه نقالان به آن معركه مى گيرند

و مى گويند آن را سينه با سينه